Türk İşi Korku Filmlerinin Önlenemez Başarısı

Öncelikle şunu söyleyeyim: Türk sinemasında özellikle minimalist bağımsız filmler noktasında son dönemlerin en başarılı eserleri veriliyor. Bu yüzden burada ''hiçbir zaman bi hollywood olamayacağız, o paralar bizde olsa biz de en iyilerini çekeriz veya bizde vizyon yok yeğenim'' gibi düşünceler barınmayacak, bilginize...

Fakat bir tür var ki orada herhalde Türk sinemasının bi 7814 fırın ekmek yemesi gerekiyor. Ayrıca bu konuda herkesin hemfikir olduğunu yani az önce ''bir tür var ki'' dediğimde kafalarda korku türünün canlandığına yemin edebilirim. Şu an her bir Türk gencinin hayatı son on yılda vizyona girmiş Türk filmlerinin toplamından daha korkunç

(Burada ilk olarak Türk sinemasında korku filmleri diyince akılda canlanan şeyleri konuşalım)

Diğer ülkelerin sinemasında modern korku adı altında izleyeni gerim gerim geren ama bunu herhangi bir şeyi abartmadan yapan filmlerin sayısı gün geçtikçe artmasına rağmen bizim ülkemizdeki korku filmleri tamamıyla bayağı ve tek düze. Yani neyi kastediyorum: sakallı şalvarlı tiplerin bedduaları, cinler, gulyabaniler, karabasanlar, arapça dualar, içine şeytan kaçanlar v.b. Yani İslam temalı korku öğelerinin bulunduğu ve oldukça fazla kullanılan jumpscare'ler ile donatılmış, mekan olarak da hep kapısı mutlaka gıcırdayan, merdivenleri tahta, mümkünse terk edilmiş bir evin tercih edildiği filmler bunlar.

Peki bu durum neden böyle ve bu durumu değiştirmek için ne yapılmalı? Bir kere kuşkusuz korku filmlerine olan bakış açımızı değiştirmeliyiz. ''Sinemaya gideyim yüksek ses ve bir anda karşıma çıkan cinleri görünce altıma edeyim, işte korkmak budur'' düşüncesinin herhangi bir sinematik kaygı barındırmayarak bu türe hiçbir şey katmaz. Zira bu yöntemle 7 yaşındaki çocuk da korkar 70 yaşındaki dede de ,fakat bunun sinema olmadığı çok açık. Ben bunu hep çarşılarda olan 89D sinema adı altında bindiğimiz korkutuculuktan çok komik olan makinelere benzetiyorum hani koltukları sallanan vs.

Benimsememiz gereken bakış açısı ise bence şu olmalı: Bir film, benzerini yaşamaktan korktuğumuz ve düşüncesi bile tedirgin eden bir hikayeye ve anlatıma sahipse o korku filmidir. Anlatılan hikaye her saniyesinde sizi ya benim başıma gelseydi korkusuyla tetikte tutmalı, sonunda ne olacağından çok o an yaşanan şeylere vereceğiniz tepkileri sorgulatmalı ve bırakın korkunç gözüken komik sahnelere gülmeyi düşmanımın başına dedirterek sizi salondan ayrılmanızı sağlamalıdır. Ayrıca hikayenin illa ki doğaüstü metafizik olaylara veya dini olaylara dayanmasına hiç mi hiç gerek yok. Zaten hayatın kendisi veya insanların insanlara yaptıkları şeyler çok korkunç. Hatta bir aile içindeki ilişkiler veyahut arkadaşlıklar, bunların hepsi bana göre korku hikayesi olabilecek potansiyelde. Konunun netleşmesi adına türü korku olmayan fakat içinde asla bulunmak istemeyeceğini hikayeleri size anlatan izlemiş olduğunuz filmleri aklınıza getirin. Mesela buna The Truman Show'u bile örnek verebiliriz, asla öyle korkunç bir hikayenin baş kahramanı olmak istemezdim ben.

Son olarak bu türün tüm klişeleri modern korku filmleriyle birlikte yıkılıyor. Örnek olarak korku filmi diyince akla hep krostrofobik, karanlık korkutucu mekanlar gelse de aydınlık hatta keşke orada olsaydım diyeceğiniz güzellikte alanlarda size yorganı gözünüze çektiren filmler mevcut, tıpkı bu sene cep sinemasında izlediğimiz Midsommar gibi. Artık klişeleri yıkan ve türen yenilikler getiren birçok teknik olsa da bunları başka podcastlere bırakalım. Fakat korku türünde film yapacaklar lütfen otursun dersine iyi çalışsın. Zira düşük bütçelerle, kısa zamanda seyirciyi gerim gerim geren ama seyircinin de bu gerilimi çılgınca istediği korku filmleri mümkün dostlar. Örnek isteyen A24'ün modern korku örneklerine bakabilir hatta hepsini izleyebilirsiniz, pişman olmazsınız.